Selman Akman | Söz&Kalem Dergisi
Senden gayrı ya Rab! Kime bağlanmışsam, hüzün ve keder içtim.
Huzur ve felahı buldum, ne zaman ki bu dünyaya restimi çektim.
İlahi! Kelamına muhtacım, dillerden çıkan sözcükler kalbime ulaşmıyor.
Bunca kelime varken, yürekler dilsiz, ruhlar konuşmuyor.
Yoldan çıkaran dünyadan, ruhumu kirletmeden sana varmaktır niyetim.
Ruhum acizdir medet ey ruhlara şifa veren, yalvarıyor sana tüm acziyetim.
Pişmanlık kuyusunda kaybolur ruhum, gafletin karanlığı ne de yoğun.
Ey merhameti karanlığa galebe çalan, senden başka kimsesi yok bu kulun.
Görüyorum ya Rab! Hissediyorum, seni zikreden yarattığın her bir nimeti.
Bir can ve bir ruhla mana verdiğin, ölümüyle ölümsüzlüğe yürüyen bu iskeleti.
Şaşarım ey gönül, acırım, aşkı fanide arayan acize.
Ne hayret ki bildiği halde, sırt dönmüş aşk-ı ebediye.
Şaşırma ey kalbim, unutma, seni eşrefi mahlûkat edeni.
Tut elimden ya Rab! Aldanıp da faniye bırakmayayım Seni.