Söz&Kalem Dergisi - Emel Yegin
Bugünde günlerden Gazze
Bugünde günlerden hüzün, matem ve yas…
Bugünde her gün ki gibi ölen çocuklar, kadınlar ve insanlık; kaybolan ise vicdan…
Belirsiz hüzün, biten hayaller, geri gelmeyecek uçan balon ve gökyüzünde uçak uçmayacak bir daha… Asla sevinçten ağlamayacak küskün halk, bir daha geri gelmeyecek salıncaktaki çocuk, cıvıldayan kuşlar…
Bir daha gelmeyecek giden anne, kahraman baba rüyasında gülen bebek….
Sahi neydi mutluluk? Neydi akşama kadar çocukları koşuşturan mutluluk? Annenin sesi mi? Çayın rengi mi? Gökyüzü mavisi mi? Neydi mutluluk, bende hatırlamıyorum.
Yavaş yavaş değil hızla ölüyorum, ölüm kokusu çaresizliğin nefesi her tarafımızı sarmış…
Barut etkisi, saniyelik uykular ve anlık sevinçler gelip gidiyor; yavaş yavaş değil, saniyede ölüyorum ama anlatamıyorum…
Bağırıyorum, fakat sesim duyulmuyor; etraf kalabalık, feryat figan, yaralar açık, acılar kesif…
Umutlar bir bir gözümün önüne geliyor, derin bir uyku hali görüyorum ama uyanamıyorum…
Her taraf karanlık, her taraf sisli; kabuk bağlamış sevinçlerim, yaralarım…
Hep endişe ve korku dolmuş ruhum, bir iğnelik canı var hayallerimin, sönecek gidecek biliyorum ama söyleyemiyorum…