Yâdımda yalnız Sen’in nâmın geçsin, İlminde ben silineyim, Sen görünensin.
Söz&Kalem Dergisi - Zeynep Soysal
Sükût ile tecelli etti aşkın lutf-i fermânı,
Yakîn ile silindi benliğimin toz dumanı.
Nefsimle döğüşürken zannettim ki canım hür,
Meğer vuslat bekleyen kalbimmiş mahzun mekânı.
Âmâ idim, bakardım görmezdim cemâlini.
Her perdeyi ben çektim, örttüm kemâlini.
Tek nişânı yakmak sandığım aşkın,
Özünde saklı imiş âmân-ı visali.
Bilmeden yürüdüm, yol sanıp zannı,
Her adımda yitirdim özdeki cânı.
Durmadım ki bileyim sapmışım izden,
Gönül Hakk'la söyleyince duyar nidânı.
Temaşâ eyledim simâlar içre sırları,
Her biri nefsin gölgesi, şemsin semâsı.
Gölgesine mahzun oldu kalbi yanık beşer,
Gölge, nûr olmayınca düşmezmiş meğer.
Hevâyı geçip şehâdete döndüm.
Cehlimle boynumu aşkına gömdüm.
Yâdımda yalnız Sen’in nâmın geçsin,
İlminde ben silineyim, Sen görünensin.